Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΟΥ ΟΔΗΓΟΥ

της Νέλλης Παπαδοπούλου

Λίγες μόνο ημέρες είχαν περάσει από τότε που απέκτησα το δικό μου αυτοκίνητο και το πρώτο κάλεσμα για έξοδο εκτός των συνόρων της περιοχής μου δεν άργησε να έρθει. «Τι λες, πάμε Φάληρο;» Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ σε μία συνάντηση με φίλους και, όπως ήταν αναμενόμενο, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Ως εδώ όλα καλά…

Βέβαια, υπήρχε ένα μικρό, ένα τόσο δα προβληματάκι. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η σχέση μου με το αυτοκίνητο περιοριζόταν στο να αγναντεύω δροσερά αγοράκια και στο να αλλάζω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Η μάχη για την κατάληψη της θέσης του συνοδηγού, ήταν πάντοτε σκληρή. Πολλές φορές χρησιμοποιήθηκαν δόλια και ανήθικα μέσα, όπως αυτό του χρηματισμού. Από δρόμους, δεν ήξερα τίποτα. Πως θα πήγαινα εκεί; «Έλα, είναι εύκολο, θα βγεις Εθνική και έφτασες.». Τα πρώτα τηλέφωνα έγιναν, αλλά είχα την αίσθηση πως δεν είχαμε συνεννοηθεί καλά.

Το ένιωθα πως εάν έστριβα αριστερά, σίγουρα δεν θα πήγαινα προς Φάληρο. Ωστόσο, είπα να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Και έστριψα αριστερά… μοιραίο λάθος! Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν πήγαινα προς Φάληρο. Ο πανικός, που θα το τονίσω δεν είναι καλός σύμμαχος, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του. Λογικό βέβαια όταν αρχίζεις να κινείσαι στην Εθνική αντικρίζοντας παντού πινακίδες με την ένδειξη προς Λαμία. Δεν μπορούσα να σκεφτώ σωστά και απλώς συνέχιζα… Τι θα πάρω να πω στους δικούς μου; Ελάτε να με βρείτε κάπου στη Λαμία; Ως μόνη λύση, τότε, φάνταζε η εύρεση κάποιου μπουζουξίδικου, ώστε να μπορέσω να προσδιορίσω το χιλιόμετρο!

Ευτυχώς, ίσως και από φόβο πως θα αναγκαζόμουν να πέσω τόσο χαμηλά και να τους πάρω τηλέφωνο, έκανα την πρώτη σωστή κίνηση. Βγήκα από την Εθνική και μπήκα ξανά στο ρεύμα για την επιστροφή. Ήμουν έτοιμη να γυρίσω σπίτι. Οι δρόμοι έμοιαζαν γνώριμοι αλλά δεν μπορούσα να ησυχάσω. Αφού το έβλεπα όμως, δεν το είχα. Όχι εκεί εγώ. Γιατί να μην προσπαθήσω ακόμη μία φορά;

Αυτό που ακολούθησε, δεν μπορώ να το περιγράψω. Ο λόγος; Απλά δεν κατάλαβα ποτέ που βρέθηκα. Περιοχές χωρίς φώτα, χωρίς αυτοκίνητα. Ο εφιάλτης μου έμοιαζε να μην έχει τέλος. Βέβαια, δεν έμεινα για πολύ μόνη μου.

Σε ένα από τα φανάρια που σταμάτησα μετά από αρκετή ώρα, η οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου κατέβηκε με σκοπό να με ρωτήσει πως θα βγει στην Αθήνα. Είχε πετύχει διάνα! Κι εγώ ακριβώς το ίδιο αναζητούσα… Από το σημείο εκείνο ξεκίνησε η κοινή μας πορεία. Οι δρόμοι μας χώρισαν αρκετή ώρα αργότερα, χωρίς φυσικά να έχουμε πετύχει το στόχο μας. Το κέντρο της Αθήνας απείχε πολύ από το σημείο όπου είχαμε βρεθεί.

Ωστόσο, τέλος καλό, όλα καλά. Παράτησα το αυτοκίνητο στην Ομόνοια, πήρα 12 τρόλεϊ, 4 λεωφορεία και ένα ταξί….και έφτασα στο σπιτάκι μου. Σε αυτό το σημείο μου δίνεται η ευκαιρία να ευχαριστήσω όλους τους οδηγούς που έχω συναντήσει, ούσα αποπροσανατολισμένη, και με έχουν βοηθήσει να βρω την άκρη μου. Ραντεβού στα φανάρια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μίλησέ μου, μίλησέ μου...πες τη γνώμη σου καλέ μου!