ΤΟ ΕΞΙΣΤΟΥΑΡ ΕΝΟΣ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΟΣ
της Σοφίας Σπίγγου
Όλα ξεκίνησαν το μεσημέρι της 4ης Οκτωβρίου, καθώς ο καφές κυλούσε στις ξενυχτισμένες φλέβες μου, στη βροχερή πλατεία της Κέρκυρας. Έκανα όνειρα για το τέλος που θα έμπαινε στα χρέη του κινητού μου. Είχα βάλει στοίχημα 200 ευρώ για τη διαφορά μεταξύ των 2 μεγάλων κομμάτων. Είχα στοιχηματίσει στις 4,5 μονάδες και ο αντίπαλός μου – κατά τύχη και πατέρας μου- στις 6,5. Οι πληροφορίες μου μέχρι εκείνη την ώρα, μου έδιναν την αίσθηση ότι μπορούσα και να κερδίσω. Δύσκολα μεν αλλά υπήρχε περίπτωση. Και βγαίνουν τα polls και δίνουν 7 μονάδες... και η ώρα φτάνει 12 το βράδυ και εγώ έχω φυγαδευτεί από το νησί με τις μονάδες να έχουν αγγίξει τις 10, τα μαλλιά μου να θυμίζουν Aretha Franklin από την υγρασία και το γέλιο του «μπαμπά» να ηχεί ακόμη στα αυτιά μου. Γυρίζω στην Αθήνα, ακούω μόνο βραχνές φωνές, βλέπω στενοχωρημένα πρόσωπα, απογοητευμένους όλους τους στενούς μου φίλους. Δέχομαι τηλεφώνημα για να ακούσω τους πανηγυρισμούς στην Ιπποκράτους.
Δευτέρα κάτι έχω…
Ξημερώνει η Δευτέρα και δεν έχω με ποιον να πάω για καφέ. Το βράδυ το μάτι μου πέφτει στην «Ανατροπή». Η Πιπιλή απαιτεί συγγνώμες, ο Τσιτουρίδης κατηγορεί το σύμπαν, ο Βαρβιτσιώτης προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες και ένας γνώριμος ήχος, ένα ενοχλητικό βουητό. Ποιος άλλος από την Κατερίνα Παπακώστα, που αν και πίστεψα πως γλιτώσαμε, την άκουγα και την έβλεπα για μέρες ολόκληρες σαν να μην υπήρχε άλλος να βγει να μιλήσει. Και όπως κάθε φεστιβάλ, έτσι και το συγκεκριμένο, διήρκησε ένα σεβαστό αριθμό ημερών.
Αφού τα είπαμε όλα -μα στην ουσία τίποτα- ήρθε η ανακοίνωση της ημερομηνίας του συνεδρίου. Ο μαέστρος έδωσε το έναυσμα και τα όργανα άρχισαν να παίζουν. Το πρώτο βιολί φώναζε ότι χρειάζεται πρώτα να γίνει διάλογος, να δούμε τα λάθη μας και στη συνέχεια να εκλέξουμε πρόεδρο. Το φλάουτο υποστήριζε πως αυτό μπορεί να γίνει αργότερα. Η άρπα διαφωνούσε με την διαδικασία εκλογής προέδρου. Το τσέλο συμφωνούσε με την άρπα αλλά όχι εντελώς. Και από ορχήστρα των χρωμάτων, έγιναν κλαρίνα σε πανηγύρι (όχι πως έχω κάτι με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο), που φώναζαν όλα μαζί για τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Όταν μιλάμε για ορχήστρα και όχι για κουαρτέτο εγχόρδων, το κάθε όργανο έχει τις δικές του νότες. Αν έπαιζαν όλα τις ίδιες νότες, την ίδια στιγμή θα ήταν μονότονο και σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα ήταν, ούτε στο ελάχιστο, ενδιαφέρον. Κάπως έτσι μοιάζει και η απόλυτη σύμπνοια απόψεων ως προς την ιδεολογία του κόμματος. Ενδεχομένως, αυτό συμβαίνει εξαιτίας της έλλειψης διαλόγου, πράγμα που σημαίνει πως διαφωνούν αλλά δεν το εκφράζουν. Από την άλλη πλευρά, εάν πράγματι συμφωνούν πλήρως, αυτή η μονολιθικότητα απόψεων μοιάζει παράλογη για ένα κόμμα, το οποίο αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες μέλη.
Το κουπόνι
Αν έχεις χρήματα για σκόρπισμα ή θέλεις να ζήσεις τις μεγάλες στιγμές που έζησα κι εγώ… μπορείς να στοιχηματίσεις στο ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ. Και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν σε δελεάζει, μπορείς απλά να μου προτείνεις σε ποιον να στοιχηματίσω, μετά τη σύντομη παρουσίαση που ακολουθεί.
ΙΩΝΙΑ ΧΑΝΙΩΝ
Η πρώτη που δήλωσε υποψηφιότητα, βάζοντας τέλος στην άνευ λόγου αναμονή, ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη. Κάπου στο βάθος του μυαλού μου την είχα κατατάξει ως φιλελεύθερη. Και αρχίζει να μιλάει για κοινωνικό φιλελευθερισμό, κάτι που έκαναν εν συνεχεία και οι υπόλοιποι υποψήφιοι. Και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός είναι κάτι σαν τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό;;; Τα είχα στο μυαλό μου ως σχεδόν ταυτόσημες έννοιες. Προτείνει κάτι διαφορετικό από την ήδη υπάρχουσα ιδεολογία του κόμματος;; Στο τέλος επειδή είμαι και άσχετη μπερδεύομαι. Καταφεύγω στον προσωπικό μου Μανδραβέλη για να μου δώσει τα φώτα του. Και τελικά καταλήγω στο ότι το «κοινωνικός», είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, προκειμένου να ακούγεται λιγότερο αντιλαϊκή, η παρεξηγημένη μέχρι σήμερα λέξη, φιλελευθερισμός.
Με την αρχική της δήλωση μοιάζει να φοβάται να βγει σε ανοιχτή διαδικασία. Την επόμενη ημέρα το αποσαφηνίζει κάπως στο δελτίο του mega. Στο μεταξύ έχω πάρει μαθήματα γραμματικής από τον Πρετεντέρη σχετικά με τη διαφορά του «είτε…είτε» και του «και…και». Το πρόβλημα του δημοσιογράφου ήταν η διατύπωση. Κατ’ εκείνον η δήλωση «Θα είμαι υποψήφια είτε στο συνέδριο, είτε σε ανοιχτή διαδικασία», αλλάζει εάν τα «είτε» αντικατασταθούν από «και». Πράγμα αληθές, αν και η ίδια διευκρίνισε πως θα είναι υποψήφια σε οποιαδήποτε διαδικασία εκλογής προέδρου.
Η Dorabak έχει ροή στο λόγο της και αρκετές φορές ίσως πείθει με τα λεγόμενά της. Ωστόσο αδυνατώ να καταλάβω αν είναι πράγματι ικανή ή έχει απλώς μία εξαιρετική ομάδα πίσω της και ένα πολύ καλά οργανωμένο γραφείο. Θα κλείσω την αναφορά αυτή, κλέβοντας την ατάκα ενός σοφού και βαθιά γέρου φίλου. Έχω ακούσει για κοινωνική ευθύνη, για εταιρική ευθύνη, για προσωπική ευθύνη αλλά πότε για οικογενειακή ευθύνη. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα;;;
ΠΑΓΓΟΡΤΥΝΙΑΚΟΣ
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος εμφανίστηκε την επόμενη ημέρα με φόντο την Ακρόπολη, τα ξαδέλφια των περιστεριών που είχαν καθίσει στο τριχωτό της κεφαλής του Καρατζαφέρη και την εθνική σημαία. Γιατί είμαστε και πατριώτες. Μέσα από το σκηνικό του τσαντιριού, ο άνθρωπος που έκανε προτεραιότητα το σιντριβάνι δήλωσε: «Όλα αυτά τα χρόνια, πολιτεύομαι χωρίς προσωπικούς μηχανισμούς, χωρίς παρασκήνιο. Δύναμή μου εσείς, η κοινωνία. Από εκεί προέρχομαι, από εκεί αντλώ την έμπνευσή μου. Η δύναμη να συσπειρώνω ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, να συνθέτω, να δημιουργώ νέα δεδομένα στο δημόσιο βίο της πατρίδας μου.». Με έντονες κινήσεις των χεριών, ως άλλος 50 cent, κάλεσε τους οπαδούς του κόμματος να τον στηρίξουν. Το αν έπεισε δεν το στοιχηματίζω, καθότι καμένη από προηγούμενο στοίχημα, σίγουρα όμως τον ευνοεί η εκλογή από τη βάση. Σε περίπτωση πάλι που δεν εκλεγεί, έχει κερδίσει μία υποψηφιότητα για τα mtv awards απέναντι στους πιο σκληρούς ράπερς.
ΕΡΜΗΣ ΛΑΓΚΑΔΑ
Στο άκουσμα της υποψηφιότητας Ψωμιάδη η πρώτη σκέψη είναι «λαγός». Στην επισημοποίηση της υποψηφιότητας Ψωμιάδη η πρώτη σκέψη είναι χαμός. Στη δήλωσή του, δίνει βαρύτητα στο γεγονός υποτίμησης του ΓΑΠ, ο οποίος σήμερα πλέον κυβερνά τη χώρα. Το ενδεχόμενο να συμβεί το ίδιο με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη ακούγεται τόσο απειλητικό που έχω αρχίσει ήδη να σκάβω το λαγούμι μου με στόχο να φτάσω στο κέντρο της γης και να κρυφτώ. Να κρυφτώ βαθιά και να μη με αγγίζει τίποτα. Η αλήθεια είναι πως η κριτική μου στο συγκεκριμένο πρόσωπο δεν είναι πολιτική. Ωστόσο δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς πρεσβεύει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Πέραν των δηλώσεων του για το Σκοπιανό, οι εικόνες που έρχονται με αστραπιαία ταχύτητα στο μυαλό μου, είναι από εμφανίσεις του στη Φαίη Σκορδά, τη Χριστίνα Λαμπίρη, τη Βάσια Λόη και τα καλλιστεία του Ant1. Και δεν το αναφέρω με σκοπό να υποτιμήσω καμία από τις προαναφερόμενες εκπομπές, παρά μόνο γιατί η συμμετοχή του σε αυτές δεν αφορούσε τη διατύπωση πολιτικών θέσεων και απόψεων.
ΠΑΜΙΣΟΣ
« Και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό. Ενότητα. Ενότητα στην κορυφή του κόμματος χωρίς υπονομεύσεις.», τάδε έφη Αντώνης Σαμαράς. Ήμουν 8 χρονών τότε μα έχω κάτι μνήμες που μου λένε πως δεν ήταν ακριβώς οπαδός της ενότητας. Για την ακρίβεια το κόμμα που είχε δημιουργήσει μου άρεσε πολύ ως παιδί γιατί είχε πολύχρωμο σήμα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αλλά μην κατεβαίνεις με τη σημαία της ενότητας όταν πρώτος την είχες πάρει και χοροπηδούσες πάνω της.
Και τώρα οφείλω να διηγηθώ το τέλος της ιστορίας του στοιχήματος των εκλογών. Όπως ήταν αναμενόμενο σε περίπτωση ήττας, όπως και συνέβη, δεν μπορούσα να καταβάλλω το τίμημα. Ο σατανικός μου αντίπαλος με πήρε από το χέρι, ντυμένη σαν σαλατικό και με οδήγησε μπροστά σε κάμερα κερκυραϊκού καναλιού να πανηγυρίζω στο εκλογικό κέντρο πράσινου υποψηφίου. Δεν πτοούμαι. Θα ξαναβάλω στοίχημα, ακούγοντας πιο προσεκτικά αυτή τη φορά…
Δευτέρα κάτι έχω…
Ξημερώνει η Δευτέρα και δεν έχω με ποιον να πάω για καφέ. Το βράδυ το μάτι μου πέφτει στην «Ανατροπή». Η Πιπιλή απαιτεί συγγνώμες, ο Τσιτουρίδης κατηγορεί το σύμπαν, ο Βαρβιτσιώτης προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες και ένας γνώριμος ήχος, ένα ενοχλητικό βουητό. Ποιος άλλος από την Κατερίνα Παπακώστα, που αν και πίστεψα πως γλιτώσαμε, την άκουγα και την έβλεπα για μέρες ολόκληρες σαν να μην υπήρχε άλλος να βγει να μιλήσει. Και όπως κάθε φεστιβάλ, έτσι και το συγκεκριμένο, διήρκησε ένα σεβαστό αριθμό ημερών.
Αφού τα είπαμε όλα -μα στην ουσία τίποτα- ήρθε η ανακοίνωση της ημερομηνίας του συνεδρίου. Ο μαέστρος έδωσε το έναυσμα και τα όργανα άρχισαν να παίζουν. Το πρώτο βιολί φώναζε ότι χρειάζεται πρώτα να γίνει διάλογος, να δούμε τα λάθη μας και στη συνέχεια να εκλέξουμε πρόεδρο. Το φλάουτο υποστήριζε πως αυτό μπορεί να γίνει αργότερα. Η άρπα διαφωνούσε με την διαδικασία εκλογής προέδρου. Το τσέλο συμφωνούσε με την άρπα αλλά όχι εντελώς. Και από ορχήστρα των χρωμάτων, έγιναν κλαρίνα σε πανηγύρι (όχι πως έχω κάτι με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο), που φώναζαν όλα μαζί για τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Όταν μιλάμε για ορχήστρα και όχι για κουαρτέτο εγχόρδων, το κάθε όργανο έχει τις δικές του νότες. Αν έπαιζαν όλα τις ίδιες νότες, την ίδια στιγμή θα ήταν μονότονο και σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα ήταν, ούτε στο ελάχιστο, ενδιαφέρον. Κάπως έτσι μοιάζει και η απόλυτη σύμπνοια απόψεων ως προς την ιδεολογία του κόμματος. Ενδεχομένως, αυτό συμβαίνει εξαιτίας της έλλειψης διαλόγου, πράγμα που σημαίνει πως διαφωνούν αλλά δεν το εκφράζουν. Από την άλλη πλευρά, εάν πράγματι συμφωνούν πλήρως, αυτή η μονολιθικότητα απόψεων μοιάζει παράλογη για ένα κόμμα, το οποίο αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες μέλη.
Το κουπόνι
Αν έχεις χρήματα για σκόρπισμα ή θέλεις να ζήσεις τις μεγάλες στιγμές που έζησα κι εγώ… μπορείς να στοιχηματίσεις στο ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ. Και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν σε δελεάζει, μπορείς απλά να μου προτείνεις σε ποιον να στοιχηματίσω, μετά τη σύντομη παρουσίαση που ακολουθεί.
ΙΩΝΙΑ ΧΑΝΙΩΝ
Η πρώτη που δήλωσε υποψηφιότητα, βάζοντας τέλος στην άνευ λόγου αναμονή, ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη. Κάπου στο βάθος του μυαλού μου την είχα κατατάξει ως φιλελεύθερη. Και αρχίζει να μιλάει για κοινωνικό φιλελευθερισμό, κάτι που έκαναν εν συνεχεία και οι υπόλοιποι υποψήφιοι. Και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός είναι κάτι σαν τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό;;; Τα είχα στο μυαλό μου ως σχεδόν ταυτόσημες έννοιες. Προτείνει κάτι διαφορετικό από την ήδη υπάρχουσα ιδεολογία του κόμματος;; Στο τέλος επειδή είμαι και άσχετη μπερδεύομαι. Καταφεύγω στον προσωπικό μου Μανδραβέλη για να μου δώσει τα φώτα του. Και τελικά καταλήγω στο ότι το «κοινωνικός», είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, προκειμένου να ακούγεται λιγότερο αντιλαϊκή, η παρεξηγημένη μέχρι σήμερα λέξη, φιλελευθερισμός.
Με την αρχική της δήλωση μοιάζει να φοβάται να βγει σε ανοιχτή διαδικασία. Την επόμενη ημέρα το αποσαφηνίζει κάπως στο δελτίο του mega. Στο μεταξύ έχω πάρει μαθήματα γραμματικής από τον Πρετεντέρη σχετικά με τη διαφορά του «είτε…είτε» και του «και…και». Το πρόβλημα του δημοσιογράφου ήταν η διατύπωση. Κατ’ εκείνον η δήλωση «Θα είμαι υποψήφια είτε στο συνέδριο, είτε σε ανοιχτή διαδικασία», αλλάζει εάν τα «είτε» αντικατασταθούν από «και». Πράγμα αληθές, αν και η ίδια διευκρίνισε πως θα είναι υποψήφια σε οποιαδήποτε διαδικασία εκλογής προέδρου.
Η Dorabak έχει ροή στο λόγο της και αρκετές φορές ίσως πείθει με τα λεγόμενά της. Ωστόσο αδυνατώ να καταλάβω αν είναι πράγματι ικανή ή έχει απλώς μία εξαιρετική ομάδα πίσω της και ένα πολύ καλά οργανωμένο γραφείο. Θα κλείσω την αναφορά αυτή, κλέβοντας την ατάκα ενός σοφού και βαθιά γέρου φίλου. Έχω ακούσει για κοινωνική ευθύνη, για εταιρική ευθύνη, για προσωπική ευθύνη αλλά πότε για οικογενειακή ευθύνη. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα;;;
ΠΑΓΓΟΡΤΥΝΙΑΚΟΣ
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος εμφανίστηκε την επόμενη ημέρα με φόντο την Ακρόπολη, τα ξαδέλφια των περιστεριών που είχαν καθίσει στο τριχωτό της κεφαλής του Καρατζαφέρη και την εθνική σημαία. Γιατί είμαστε και πατριώτες. Μέσα από το σκηνικό του τσαντιριού, ο άνθρωπος που έκανε προτεραιότητα το σιντριβάνι δήλωσε: «Όλα αυτά τα χρόνια, πολιτεύομαι χωρίς προσωπικούς μηχανισμούς, χωρίς παρασκήνιο. Δύναμή μου εσείς, η κοινωνία. Από εκεί προέρχομαι, από εκεί αντλώ την έμπνευσή μου. Η δύναμη να συσπειρώνω ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, να συνθέτω, να δημιουργώ νέα δεδομένα στο δημόσιο βίο της πατρίδας μου.». Με έντονες κινήσεις των χεριών, ως άλλος 50 cent, κάλεσε τους οπαδούς του κόμματος να τον στηρίξουν. Το αν έπεισε δεν το στοιχηματίζω, καθότι καμένη από προηγούμενο στοίχημα, σίγουρα όμως τον ευνοεί η εκλογή από τη βάση. Σε περίπτωση πάλι που δεν εκλεγεί, έχει κερδίσει μία υποψηφιότητα για τα mtv awards απέναντι στους πιο σκληρούς ράπερς.
ΕΡΜΗΣ ΛΑΓΚΑΔΑ
Στο άκουσμα της υποψηφιότητας Ψωμιάδη η πρώτη σκέψη είναι «λαγός». Στην επισημοποίηση της υποψηφιότητας Ψωμιάδη η πρώτη σκέψη είναι χαμός. Στη δήλωσή του, δίνει βαρύτητα στο γεγονός υποτίμησης του ΓΑΠ, ο οποίος σήμερα πλέον κυβερνά τη χώρα. Το ενδεχόμενο να συμβεί το ίδιο με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη ακούγεται τόσο απειλητικό που έχω αρχίσει ήδη να σκάβω το λαγούμι μου με στόχο να φτάσω στο κέντρο της γης και να κρυφτώ. Να κρυφτώ βαθιά και να μη με αγγίζει τίποτα. Η αλήθεια είναι πως η κριτική μου στο συγκεκριμένο πρόσωπο δεν είναι πολιτική. Ωστόσο δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς πρεσβεύει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Πέραν των δηλώσεων του για το Σκοπιανό, οι εικόνες που έρχονται με αστραπιαία ταχύτητα στο μυαλό μου, είναι από εμφανίσεις του στη Φαίη Σκορδά, τη Χριστίνα Λαμπίρη, τη Βάσια Λόη και τα καλλιστεία του Ant1. Και δεν το αναφέρω με σκοπό να υποτιμήσω καμία από τις προαναφερόμενες εκπομπές, παρά μόνο γιατί η συμμετοχή του σε αυτές δεν αφορούσε τη διατύπωση πολιτικών θέσεων και απόψεων.
ΠΑΜΙΣΟΣ
« Και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό. Ενότητα. Ενότητα στην κορυφή του κόμματος χωρίς υπονομεύσεις.», τάδε έφη Αντώνης Σαμαράς. Ήμουν 8 χρονών τότε μα έχω κάτι μνήμες που μου λένε πως δεν ήταν ακριβώς οπαδός της ενότητας. Για την ακρίβεια το κόμμα που είχε δημιουργήσει μου άρεσε πολύ ως παιδί γιατί είχε πολύχρωμο σήμα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αλλά μην κατεβαίνεις με τη σημαία της ενότητας όταν πρώτος την είχες πάρει και χοροπηδούσες πάνω της.
Και τώρα οφείλω να διηγηθώ το τέλος της ιστορίας του στοιχήματος των εκλογών. Όπως ήταν αναμενόμενο σε περίπτωση ήττας, όπως και συνέβη, δεν μπορούσα να καταβάλλω το τίμημα. Ο σατανικός μου αντίπαλος με πήρε από το χέρι, ντυμένη σαν σαλατικό και με οδήγησε μπροστά σε κάμερα κερκυραϊκού καναλιού να πανηγυρίζω στο εκλογικό κέντρο πράσινου υποψηφίου. Δεν πτοούμαι. Θα ξαναβάλω στοίχημα, ακούγοντας πιο προσεκτικά αυτή τη φορά…
Eίσαι λίγο υπερβολική στο θέμα Ενότητα και Σαμαρά, χωρίς να είσαι άδικη. Δεν αναφέρεσαι όμως, στο ότι ούτε η κ. Μπακογιάννη, ούτε ο κ. Αβραμόπουλος υπήρξαν ποτέ αυτό που λέμε, ένθερμοι υποστηρικτές της ενότητας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορούμε, βέβαια, κάλλιστα να επινοήσουμε το "ενοτητόμετρο".
Επισημαίνω απλώς ένα γεγονός. Το ότι ένας άνθρωπος έριξε μία κυβέρνηση (μαζί με άλλους αν θες)και δημιούργησε δικό του κόμμα, δεν μπορεί να εξισωθεί με το ότι κάποιος άλλος μπορεί να διαφωνούσε εσωτερικά.Φαντάζομαι σε κάθε κόμμα υπάρχουν διαφορετικές γραμμές και απόψεις. Ούτε η "εσωτερική αντιπολίτευση" είναι δείγμα ενότητας, μα σίγουρα δεν συγκρίνεται! Και εντελώς απλοϊκα να το δεις...αν διαφωνούσαν και οι 2 με τη γραμμή του κόμματος, ο ένας επέλεξε να το ρίξει και ο αλλος οχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικότερα πάντως η "κριτική" μου στα πρόσωπα, εστιάζει στην πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό καποιου ακούγοντας τις δηλώσεις υποψηφιότητας.Όχι στο ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο ένθερμος υποστηρικτής της ενότητας.
Έχει δίκιο η Σοφία.
ΑπάντησηΔιαγραφή