FRAN-SUICIDES TELECOM

της Μαρίνας Κουτσούμπα

Η οσμή θανάτου που καλύπτει τους διαδρόμους της France Telecom, στοιχειώνοντας τον τηλεπικοινωνιακό κολοσσό και μία ολόκληρη χώρα, φαντάζει αδύνατο να καλυφθεί. Οι 25 αυτοκτονίες που έχουν σημειωθεί σε χρονικό διάστημα μόλις 19 μηνών αποτελούν έναν φυσιολογικό, πάντα κατά τους ιθύνοντες της εταιρείας, αριθμό. Με ποια έννοια; Συγκριτικά με τις αυτοκτονίες περασμένων ετών και σε αναλογία με τον αριθμό των 100.000 υπαλλήλων που στελεχώνουν τη France Telecom.

Με αριθμούς και στατιστικά δεδομένα αξιολογείται η ανθρώπινη ζωή από τα ανώτατα διοικητικά στελέχη της εταιρείας. Η σκέψη και μόνο ότι οι "υπεύθυνοι" του ομίλου προχωρούν σε τέτοιου είδους συγκρίσεις, προσωπικά μου προκαλεί τρόμο. Ανθρώπινες ζωές να προσφέρονται ως θυσίες στο βωμό του κέρδους. Απλώς σκληρό και αδίστακτο.

Στα μηνύματα που άφησαν οι 25 αυτόχειρες, στιγμές πριν προβούν στο απονενοημένο διάβημα, έχει κανείς τη δυνατότητα να διακρίνει την κραυγή απόγνωσης που βρίσκεται αποτυπωμένη στα τελευταία τους λόγια. Με την αυλαία για τους ίδιους να πέφτει, κατέβαλαν μία ύστατη προσπάθεια να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου προκειμένου να επιτύχουν την επιθυμητή αλλαγή για τους συναδέλφους που άφηναν πίσω τους.

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

"Όταν σου τηλεφώνησα σήμερα το πρωί και μου είπες ότι είχες την αίσθηση πως δεν κάτι δεν πάει καλά, είχες δίκιο. Με ξαναπιάνουν οι αυτοκτονικές μου τάσεις. Αποφάσισα να περάσω στην πράξη σήμερα. Δεν υπάρχει λόγος να πεις στην ιδιοκτήτρια να έρθει να με δει γιατί θα βάλω τέλος στις ημέρες μου στο γραφείο"… 32 ετών

Κατηγορώντας την "τρομοκρατία της διοίκησης" έγραψε:" Θα αυτοκτονήσω εξαιτίας της δουλειάς μου στη France Telecom. Αυτός είναι ο μόνος λόγος"… 51 ετών

"Αισθάνομαι αβοήθητος και οργισμένος"… 28 ετών

Επίσημη απάντηση; Ως «απλοϊκή» χαρακτήρισαν τη σύνδεση των αυτοκτονιών με τον εργασιακό χώρο οι υπεύθυνοι στη France Telecom. Είκοσι πέντε αυτοκτονίες, περισσότερες από 13 απόπειρες, αλλά η εταιρεία δε θεωρεί πως φέρει ευθύνη. Άλλωστε, όπως παρατηρούν, «το ποσοστό αυτοκτονιών είναι κατώτερο του εθνικού μέσου όρου». Είναι εξοργιστικός ο τρόπος δια του οποίου επιδιώκουν να αποποιηθούν των ευθυνών τους.

Βέβαια, έχουν προβεί και σε πιο απερίσκεπτες δηλώσεις. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αναρωτιέσαι κατά πόσο είσαι ξύπνιος ή ονειρεύεσαι, καθώς δεν μπορείς να πιστέψεις σε αυτό που έχεις μόλις ακούσει. Υπό τη σκιά 25 αυτοκτονιών, ο τηλεοπτικός φακός απαθανάτισε τον πρόεδρο της France Telecom, Didier Lombard, να αναφέρει πως είναι «οικτρά γελασμένοι όσοι θεωρούν πως θα συνεχίσουν στην εργασιακή τους ρουτίνα χωρίς να χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα». Αναρωτιέμαι τι απομένει να ακούσουμε.

ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Επιστροφή στο 1998. Αποκλείεται να είχε κανείς διανοηθεί τι θα επακολουθούσε της αποκρατικοποίησης της France Telecom. Κατά την περίοδο 2006-2008 οι επικεφαλής έθεσαν εκτός ομίλου 22.000 υπαλλήλους, το έργο των οποίων επιφορτίστηκαν οι εναπομείναντες εργαζόμενοι.

Η France Telecom επεδίωξε και κατόρθωσε να αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη εταιρεία τηλεπικοινωνιών στην Ευρώπη. Με ποιο κόστος; Ανθρώπινες ζωές. Άγχος, πίεση, στρες, υπερωρίες… δεν αντεπεξέρχονται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο σε καταστάσεις που ανατρέπουν τα ισχύοντα δεδομένα στις ζωές τους. Βρέθηκαν αιφνιδιαστικά κάτω από άκρως ανταγωνιστικές συνθήκες εργασίας και αυτό για ορισμένους, όπως αποδείχτηκε, αποτέλεσε ένα δυσβάσταχτο φορτίο.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ…ΑΔΕΙΑ

Η κατακραυγή του κόσμου σε συνδυασμό με τις πορείες διαμαρτυρίας των σωματείων εργαζομένων της France Telecom, ως όλα δείχνουν, εξώθησαν στην παραίτηση ορισμένων εκ των διοικητικών στελεχών που έχαιραν της εμπιστοσύνης και της εύνοιας κυβερνητικών εκπροσώπων. Το πρώτο βήμα, υποβάλλοντας την παραίτησή του, έκανε ο Louis-Pierre Wenes, γνωστός και ως "cost-killer". Αποτελεί παρωνύμιο που του αποδόθηκε λόγω της εισήγησης ενός προγράμματος για περικοπή εξόδων, ύψους 1,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, έως το 2011. Ας ελπίσουμε πως θα υπάρξει συνέχεια.

Οι εκκλήσεις της γαλλικής κοινής γνώμης για επέμβαση της κυβέρνησης ανέτρεψε κάπως τα δεδομένα. Άλλωστε η Γαλλία παραμένει ο μεγαλύτερος μέτοχος στη France Telecom, κατέχοντας ποσοστό 27%. Συσκέψεις, ειδικές γραμμές υποστήριξης, ερωτηματολόγια στους υπαλλήλους. Δυστυχώς δεν έχουν ακόμη παρατηρήσει κάτι το οποίο είναι πασιφανές. Στη Γαλλία, που συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών όπου παρατηρούνται τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών οφειλομένων σε εργασιακούς λόγους, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι η υιοθέτηση ανθρωπίνων συνθηκών εργασίας.

Να είμαστε δίκαιοι. Στη France Telecom παραμένουν πιστοί στις αξίες τους, καθώς μοχθούν ώστε τα ποσοστά αυτοκτονιών των υπαλλήλων τους να κυμαίνονται σε σταθερά επίπεδα. Είκοσι οκτώ αυτοκτονίες το 2000, είκοσι εννιά το 2002, είκοσι δύο το 2003, είκοσι πέντε το 2009. Μήπως πρέπει τελικά να τους δώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια, να τους επικροτήσουμε για το σπουδαίο αυτό κοινωνικό έργο που επιτελούν και να βροντοφωνάξουμε μπράβο; Λέω εγώ τώρα…

ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ…

της Ξένιας Στούκα

Θεσσαλονίκη. Η αφεντιά μου έφτασε και εκεί (το «και εκεί» λόγω δουλειάς). Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ μου γνώρισα καλύτερα, το γνωστό- άγνωστο πρόσωπο της Νύμφης του Θερμαϊκου. Γιορτινή ατμόσφαιρα αποπνέει η Θεσσαλονίκη τους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο. Την τιμητική τους έχουν ο πολιούχος της πόλης Αγ. Δημήτριος, η επέτειος της απελευθέρωσης της το 1912, η μεγάλη παρέλαση στη παραλία την 28η Οκτωβρίου, η γιορτή των «Δημητρίων», που διοργανώνονται κάθε χρόνο από το Σεπτέμβριο έως τον Νοέμβριο και περιλαμβάνουν εικαστικές εκθέσεις, συναυλίες, θέατρο, χορό.Tέλος, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, αποτελεί το πιο δημοφιλές δρώμενο της Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο.

ΠΗΡΑ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΣΤΗ ΤΣΕΠΗ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ

Ο Λευκός Πύργος -το κατεξοχήν σύμβολο της πόλης -, η παραλία, τα λαδάδικα, η Άνω πόλη είναι κάποια στοιχεία, όπου μέχρι προσφάτως, είχαν χαραχθεί στη μνήμη μου. Τελικά ,όμως δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και ένα σωρό ακόμα στοιχεία που συμβάλουν στο να την ξεχωρίσεις .

Όποιος βρεθεί στην συμπρωτεύουσα και θέλει να ξεναγηθεί στα άδυτα του ελληνικού σινεμά , δεν έχει παρά να επισκεφτεί, το Μουσείο κινηματογράφου στο Λιμάνι –Αποθήκη Α. Σε λίγα μόλις τετραγωνικά ξετυλίγεται ολόκληρος ο αιώνας του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν είναι ένα μουσείο κλασσικό. Δεν είναι μόνο για σινεφίλ. Πρόκειται για μια ελκυστική, υπερβατική, αναλογική και ψηφιακή έκθεση, που μας μυεί στα μυστικά του ελληνικού κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος αποτελεί την έβδομη τέχνη. Υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες που μπορεί κανείς, να τον προσεγγίσει. Η αίσθηση όμως μετά από κάποια ταινία είναι προσωπική, μοναδική και χρονικά προσδιορισμένη…

ΛΗΨΗ ΠΡΩΤΗ

Μια μπομπίνα ξετυλίγεται για να βγουν στο φως στιγμές από τη διαδρομή του ελληνικού κινηματογράφου. Μια διαδρομή –κόκκινη πορεία-σε σχήμα μπομπίνας –με ηλικία εκατό σχεδόν χρόνων, σε παραπέμπει σε 8 διαδοχικούς χώρους ,σε διαδοχικές σεκάνς* της «ταινίας». Τα νούμερα μετράνε αντίστροφα (8-1). Είσοδος μόνο δύο ευρώ. Χάρτης- «σενάριο», γυαλιά τρισδιάστατα – κλείνουν τα φώτα. Αφίσες των 49 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μας υποδέχονται σαν χαλί .

Αυτό, λοιπόν, το φιλμ ταινίας ξεδιπλώνει τις πρώτες προσπάθειες των αδελφών Μανάκη (ή Μανάκια), πρωτοπόρων στη φωτογραφία και τον κινηματογράφο με δραστηριότητα περίπου 66 χρόνων, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ξετυλίγει την χρυσή εποχή του ’50 και του ’60, υπενθυμίζοντας μας σημαντικές προσωπικότητες και γεγονότα του ελληνικού κινηματογράφου φτάνοντας στο παρόν και κατ’ επέκταση στο μέλλον. Ο πρώτος έλληνας παραγωγός Κωνσταντίνος Μπαχατόρης με τη «Γκόλφω» του Σπύρου Περεσιάδη. Το πρώτο γυμνό, «Δάφνις και χλόη». Ο Φιλοποίμην Φίνος(Φίνος Φίλμ) και η μεταπολεμική χρυσή εποχή. Τζαβέλας, Δημόπουλος , Κακογιάννης και Σακελλάριος .Προβάλλονται αποσπάσματα από ταινίες τους, όπως η «Κάλπικη Λίρα, «Μεθύστακας», «Η θεία από το Σικάγο» «Στέλλα» και άλλες πολλές . Νεορεαλισμός . Μελό και κωμικό . Στη συνέχεια τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Φινέτσα, ρεκλάμες (διαφημιστικά από το κινηματογραφικό περιοδικό θεάματα) και πολλά εισιτήρια...Αρχές του ’60 η ίδρυση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βαθύτερη καλλιέργεια αλλά και πλουσιότερη αισθητική απόλαυση. Προπομπός της νέας αυτής τάσης, ο Τάκης Κανελλόπουλος με την ταινία «Ουρανός» το 1962. Το 1971 μπαίνουμε στο «νέο ελληνικό κινηματογράφο» με τους Αγγελόπουλο, Βούλγαρη και Δαμιανό. Λίγο αργότερα ακολουθεί η ιδιωτική τηλεόραση και η «άνοιξη του ελληνικού κινηματογράφου», με τους Χούρσογλου, Γκορίτσας, Κόκκινος, Γραμματικός που φέρνουν και πάλι το κοινό στις αίθουσες το 1990. Σήμερα; Πολυκινηματογράφοι ,νέες τεχνολογίες, ψηφιακή λήψη και επεξεργασία εικόνας και ήχου ταυτόχρονα. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν μια ιστορία, που δίνει τη δυνατότητα για το καλύτερο στις μελλοντικές προσπάθειες .

Σε κάθε στάση - σεκάνς - εικόνες και ήχοι μεταφέρουν την ατμόσφαιρα της κάθε εποχής. Κινηματογραφικές αφίσες, φωτογραφίες, αποσπάσματα από ταινίες, κουστούμια ηθοποιών (φόρεμα της Αλίκης Βουγιουκλάκης, ένα κατάλευκο νυφικό από τις «Νύφες», αλλά και ένα κουστούμι από έναν κομπάρσο κ. α ), καθώς και παλιά αυθεντικά αντικείμενα (η βαλίτσα του Θου Βου) δεν εκτίθενται με την παραδοσιακή έννοια του όρου, αλλά συμμετέχουν στο σκηνικό στο οποίο θα κινηθεί ο επισκέπτης. Το υλικό αυτό, όπως το ερμήνευσα -εγώ τουλάχιστον- δεν έχει μόνο εικαστική ιδιότητα αλλά και κινηματογραφική. Οι επισκέπτες συμμετέχουν ενεργά στο «σενάριο» αυτής της ταινίας.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ … «ΒΓΗΚΑ ΣΤΟ ΦΩΣ»

Αφηγητής και ξεναγός ένα 10χρονό παιδί, ο Τάκης, ο γιός του Γιάννη Μανάκη και ανιψιός του Μίλτου. Πρόκειται για ένα πρόσωπο μισο-υπαρκτό, μισο-φανταστικό, γεννημένο τη στιγμή που ο πατέρας του και ο θείος του Μίλτος «γεννούσαν» το σινεμά στα Βαλκάνια. Οι πρώτοι άνθρωποι δηλαδή, που κατανόησαν και επεξεργάστηκαν το «στήνω μια κάμερα, και γυρίζω»! Ο Τάκης λοιπόv, στο τέλος της έκθεσης αυτής προβάλλεται τρισδιάστατα, σε μια σκοτεινή αίθουσα. Φοράω τα γυαλιά 3D. Ο κινηματογράφος είναι και μια τεχνολογική εξέλιξη. Ξεκινώντας από τον Πλάτωνα και την «Αθήναιον Πολιτεία», περνάει στις σκιές του Καραγκιόζη, φτάνει στο ψηφιακό σήμερα και μας περιγράφει περίτεχνα την διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας, τη γέννηση του έργου και την έξοδο του στο φως. «Φαντασία, λόγια, σενάριο… μοτέρ, ήχος –σκηνή 9-νέα λήψη πρώτη… Μοντάζ» και η κουρτίνα στις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες ανοίγει.

Η σύνθεση του παλιού με το νέο, το πλούσιο υλικό, οι παλιές μηχανές προβολής και λήψης, μέχρι τις οθόνες touch screen –που τονίζουν στιγμές από τον ελληνικό κινηματογράφο- συνδυάζονται αρμονικά, δημιουργώντας μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Είχα αφεθεί, όταν ένα γιγαντοπλακάτ από την ταινία «Ο Αχόρταγος», με το Θανάση Βέγγο, «από που πάνε για τη χαβούζα», είναι αυτό που με επανέφερε στην «πραγματικότητα». Άκρως χιουμοριστικό ,αλλά και τόσο επίκαιρο… Στην έξοδο βρίσκεται το βιβλίο των επισκεπτών. Δίπλα στο βιβλίο, αναγράφονται τα λόγια που είχε διατυπώσει κάποτε ο Βασίλης Ραφαηλίδης. «Όποιος ξέρει μόνο από σινεμά, τελικά, δεν ξέρει ούτε από σινεμά» .

Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης γιορτάζει φέτος τα Πενήντα χρόνια του. Η μεγάλη κινηματογραφική γιορτή θα πραγματοποιηθεί από τις 13-22 Νοεμβρίου, στις κινηματογραφικές αίθουσες στο λιμάνι και στον κινηματογράφο Ολύμπιον. Το κατάστημα, που έχει οργανωθεί στο μουσείο είναι πολύ πρωτότυπο και παιχνιδιάρικο. Μπλουζάκια, μολύβια, πάνινες τσάντες, εκδόσεις, κούπες και άλλα πολλά. Εγώ πήρα μια κούπα Σαπφώ Νοταρά… με τα μπικουτί ! Πέρασαν κιόλας 3 ώρες… το αεροπλάνο φεύγει σε 1 ώρα! Η κίνηση στη Θεσσαλονίκη, σε μεγάλα κέφια. Επιβιβάστηκα… «πολλά παφ πούφ κάνει καπετάνιε… σταμάτα να κατέβω».


*σεκανς :σύνολο σκηνών που παρουσιάζουν μια ενότητα χρόνου(Μαρσελ Μαρτέν , Η γλώσσα του κινηματογράφου)

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ

του Πέτρου Χαλά

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Τόσο ξεκάθαρο που οι εκλογολόγοι και αναλυτές χρειάστηκε να γυρίσουν πολύ πίσω για να βρουν τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος. Το αν η επιλογή των ψηφοφόρων ήταν σωστή ή όχι αυτό λίγη σημασία έχει.

Οι Έλληνες πολίτες είχαν να επιλέξουν μεταξύ κομμάτων που παραδοσιακά κατεβαίνουν στις Βουλευτικές Εκλογές εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό είναι καλό, καθώς το να υπάρχουν πολιτικοί φορείς που εκφράζουν σταθερά συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και εκπέμπουν σταθερά πολιτικά μηνύματα για πολλά χρόνια δείχνει πάνω απ’ όλα μια ομαλότητα και μια ωρίμανση του πολιτικού συστήματος. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Όταν το 2004 η ΝΔ και ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας υπήρχαν όλες οι κατάλληλες συνθήκες και για μια μακρόχρονη παραμονή αλλά και για να πραγματοποιηθεί το προεκλογικό πρόγραμμα που περιελάμβανε μεταρρυθμίσεις, επανίδρυση του κράτους και άλλα πολλά. Ωστόσο, κάποιες από αυτές τις εξαγγελίες είτε δεν πραγματοποιήθηκαν είτε δεν ολοκληρώθηκαν. Σε αυτό θα προσθέσει κανείς την οικονομική κρίση η οποία περιόρισε τις δυνατότητες της προηγούμενης κυβέρνησης να ασκήσει κοινωνικές πολιτικές. Επίσης, κάποια μέλη της κυβέρνησης και του κόμματος κατηγορήθηκαν για σκανδαλώδεις και ανήθικες συμπεριφορές, που ήταν αντίθετες με βασικές αρχές κόμματος αλλά και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς την απειρία και την ανικανότητα πολλών κυβερνητικών στελεχών αλλά και του πολιτικού προσωπικού, σε συνδυασμό με ένα κομματικό και ανίκανο κράτος, τότε το κοκτέιλ έχει γίνει ήδη εκρηκτικό. Το ίδιο κόμμα και ο ίδιος υποψήφιος πρωθυπουργός επανεκλέχτηκαν το 2007 με σημαντική διαφορά από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και με πολλές προσδοκίες από τους ψηφοφόρους. Όμως, τα πράγματα ήρθαν εντελώς ανάποδα. Η κυβέρνηση της ΝΔ λειτουργούσε, από ένα σημείο και μετά, εντελώς αυτοκαταστροφικά. Το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο. Και οι πολιτικές είτε είχαν βαλτώσει είτε αράχνιαζαν στα συρτάρια.

Μηδενιστικό; Ναι! Πολύ απλά γιατί τελικά από τα πεντέμισι χρόνια της «Νέας Διακυβέρνησης» έμεινε μια πικρή γεύση και ένα «λαϊκό ανάθεμα». Σαφώς και έγινε έργο το οποίο ποτέ δεν έμαθε ο ελληνικός λαός (λες και έγινε για κάποιους άλλους και όχι για τους πολίτες αυτής της χώρας). Αλλά ούτε χρησιμοποιήθηκε για να διαφημιστεί η απελθούσα κυβέρνηση κατά την προεκλογική περίοδο.

Τα αποτελέσματα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Η Νέα Δημοκρατία γνώρισε την μεγαλύτερη εκλογική της συντριβή και το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το τι έφταιξε και η ΝΔ έχασε με τόσο μεγάλη διαφορά και σε τόσο σύντομο διάστημα από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Όμως προκύπτουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών.

Το πρώτο είναι ότι όταν η κοινωνία είναι πιεσμένη από παράγοντες όπως η οικονομική κρίση, η ανεργία και πολλοί άλλοι δεν οδηγείς τη χώρα σε εκλογές. Αυτή η κίνηση της προηγούμενης κυβέρνησης να προκηρύξει εκλογές μόλις δύο χρόνια μετά από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία προκάλεσε ακόμα και τους ίδιους τους ψηφοφόρους της ΝΔ που της γύρισαν την πλάτη.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η υπομονή των ψηφοφόρων έχει εξαντληθεί. Ο κόσμος θέλει άμεσες λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και όχι υποσχέσεις. Άλλωστε γι’ αυτό εκλέγει κυβερνήσεις με την προοπτική ότι θα διαχειρίζονται και θα δημιουργούν και όχι έχοντας ως στόχο το πώς να μη γίνονται δυσάρεστες. Κοινώς το μηχάνημα έχει καεί. Δεν υπάρχει πλέον ούτε ανοχή ούτε περίοδος χάριτος για κανένα. Και φυσικά αυτό ισχύει τόσο για τα κόμματα και τις κυβερνήσεις στο σύνολο, όσο και ατομικά για τους βουλευτές. Μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, πολλοί ήταν αυτοί που αντίκρισαν την πόρτα του σπιτιού τους αντί αυτής του κοινοβουλίου.

Το τρίτο συμπέρασμα αφορά όλους εμάς. Είναι η νοοτροπία των πολιτών και πως αυτοί αντιμετωπίζουν τα κόμματα και την πολιτική. Οι ψηφοφόροι πωλούν την ψήφο τους στους πολιτευτές με σκοπό κάποιο αντάλλαγμα. Επίσης, οι ψηφοφόροι δεν θέλουν να ακούν δυσάρεστα πράγματα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κ. Καραμανλής είπε δυσάρεστες αλήθειες προεκλογικά και αποδοκιμάστηκε. Όχι βέβαια αποκλειστικά γι αυτό το λόγο αλλά από μια συνισταμένη που περιλαμβάνει και αυτό.

Το τέταρτο συμπέρασμα από τι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου είναι ότι έφτασε η ώρα να βγουν τα κομματικά επιτελεία από την λογική του «ώριμου φρούτου». Μια λογική που έχουν ακολουθήσει τις τελευταίες δεκαετίες πολλά από αυτά. Περιμένει δηλαδή ο πολιτικός αντίπαλος το λάθος, τα στραβοπατήματα και την κούραση του εκλογικού σώματος προκειμένου να αναδειχθεί σαν σωτήρας και να καταστρέψει ότι κατάφερε να κάνει το απερχόμενο κόμμα.

Το πέμπτο συμπέρασμα είναι και το πιο σημαντικό και περιλαμβάνει πτυχές από όλα τα παραπάνω. Η χώρα χρειάζεται άμεσες αλλαγές στο πολιτικό της σύστημα. Η εδραιωμένη δημοκρατία της μεταπολίτευσης του 1974 δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Χρειάζεται, όμως, αλλαγές που θα την κάνουν πιο σύγχρονη και πραγματική. Αλλαγές στη διοικητική της οργάνωση, στον τρόπο εκλογής των αντιπροσώπων, τους θεσμούς, τον τρόπο διακυβέρνησης και φυσικά στο μοντέλο λειτουργίας του κράτους που έχει άμεσο αντίχτυπο στην καθημερινή ζωή των πολιτών.

Πολύ απλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο κομματικό, προσωπικό ή ιδεολογικό αλλά πρωτίστως πολιτικό. Όσες αλλαγές και να κάνει κάποιος σε υπουργεία και πρόσωπα, όσες διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις και να εφαρμοστούν το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι το ίδιο. Η ΝΔ έχασε τις εκλογές γιατί ήταν μια κακή κυβέρνηση. Στη θέση της ΝΔ, όμως, θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Ο πολιτικός χρόνος από της εκλογές του 2007 ως σήμερα είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή και περιλαμβάνει όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω. Όμως αν δεν γίνουν άμεσα οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος, το έργο θα το ξαναδούμε σύντομα και οι χαμένοι θα είμαστε και πάλι εμείς.

ΝΟΜΠΕΛ “ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ” ΕΙΡΗΝΗΣ

της Στέλλας Κουρμουλάκη

Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Μπάρακ Ομπάμα πέραν της εκλογής του ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, κατάφερε να κερδίσει και το Νομπέλ Ειρήνης. Είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός που αναλαμβάνει το ανώτατο αξίωμα στην Αμερική και ο οποίος μετά από μόλις εννέα μήνες θητείας, τιμάται με το εν λόγω βραβείο.

Σύμφωνα με τον ιδρυτή του βραβείου Άλφρεντ Νομπέλ, το βραβείο αυτό, πρέπει να απονέμεται «στο πρόσωπο που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών». Φέτος, οι υποψηφιότητες έφτασαν τις 205. Ο Ομπάμα κατάφερε να πάρει το βραβείο “μέσα από τα χέρια” ακτιβιστών, αντικαθεστωτικών και πολλών άλλων. Ήταν αυτός που σύμφωνα με την Νορβηγική Επιτροπή, πληρούσε τις προϋποθέσεις. Οι αντιδράσεις σχετικά με το θέμα ήταν ποικίλες.

Εξέχουσες προσωπικότητες της διεθνούς σκηνής όπως ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Χαβιέρ Σολάνα, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι Μουν και ο πρώην σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αντιμετώπισαν με χαρά την βράβευση. Τόνισαν μάλιστα σε δηλώσεις τους την σύμπνοια των απόψεών τους με τον Μ. Ομπάμα καθώς και την εκτίμηση τους για όλες τις προσπάθειες που κάνει σε επίπεδο διεθνούς διπλωματίας. Αντίστοιχα θετικές αντιδράσεις εκφράστηκαν από εφημερίδες της Ινδίας, της Ιαπωνίας και του μουσουλμανικού κόσμου. Ωστόσο, ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ, από την Αργεντινή, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας, Αλεξάντερ Ντάουνερ καθώς και το Ιράν, εξέφρασαν την δυσπιστία τους σχετικά με την “πρόωρη” και “άνευ λόγου” βράβευση.

Η πρόταση για υποψηφιότητα του Ομπάμα μπορεί να ήταν κάπως πρόωρη, αφού πραγματοποιήθηκε 12 ημέρες αφού ανέλαβε τα καθήκοντά του. Φανέρωσε, όμως, ξεκάθαρα τις ελπίδες που είχε δημιουργήσει με τα λόγια του, σχετικά με μία νέα τάξη πραγμάτων διεθνώς. Η βράβευσή του ήρθε σχεδόν ένα χρόνο μετά. Τι έχει κάνει αυτό το διάστημα για να αξίζει το Νομπέλ Ειρήνης; Σίγουρα σε τόσο σύντομο χρονικό περιθώριο δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει τις προγραμματικές του δηλώσεις. Οι κινήσεις που έχει κάνει, όμως, δείχνουν ότι πράγματι θέτει βάσεις για την αναστολή της βίας σε καίρια ζητήματα.

Έχει λάβει δραστικά μέτρα για το κλείσιμο του κέντρου κράτησης στο Γκουαντάναμο. Συγκεκριμένα, 540 κρατούμενοι έχουν μετακινηθεί. Υπάρχουν ακόμα, βέβαια, ύποπτοι για την τρομοκρατία που κρατούνται στη αμερικανική ναυτική βάση στην Κούβα, οι οποίοι, όμως, προορίζονται να μεταφερθούν σε φυλακές του εξωτερικού. Όσον αφορά στις στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιράκ, έχει φανερώσει την διαφορετική προσέγγισή του. Μέχρι τέλος Οκτωβρίου, θα έχει αποσύρει ακόμα 4.000 στρατιώτες. Στην ομιλία του στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, μίλησε για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα. Ταυτόχρονα, δεσμεύτηκε για τη συνεργασία των ΗΠΑ με τον ΟΗΕ στην αναστολή της διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Θετικές κριτικές δέχτηκε, επίσης, για την εγκατάλειψη του σχεδίου Μπους σχετικά με την εγκατάσταση αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη. Με αυτόν τον τρόπο άφησε ανοιχτό το δρόμο για διάλογο με τη Μόσχα. Αποτέλεσμα, η από κοινού δήλωση των δύο χωρών για σταδιακή μείωση των εξοπλισμών τους σε διάστημα 7 ετών.

Όλες οι μέχρι στιγμής πράξεις του Ομπάμα φανερώνουν πως κινείται σύμφωνα με μία πολιτική ενδυνάμωσης της διεθνούς συνεργασίας και της διεθνούς αποκατάστασης της ασφάλειας. Οι προεκλογικές του υποσχέσεις υλοποιήθηκαν μέσω της νέας εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Προχωρά σε πράξεις και συζητήσεις που ενδυναμώνουν την εναντίωση στη βία. Δείχνει με την μέχρι τώρα στάση του ότι είναι πρόθυμος να καταστείλει βίαιες πράξεις, χωρίς τη χρήση όπλων. Κυρίως όμως μοιάζει έτοιμος να απομακρύνει όποιον αντιτίθεται σε αυτή την άποψη. Λειτουργεί δηλαδή σύμφωνα με το πνεύμα του βραβείου που του απένειμαν. Το αν θα στεφθούν με επιτυχία όσα προαναγγέλλει δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Ίσως εκεί βρίσκεται η ένσταση. Ίσως θα ήταν καλύτερο να του δοθεί το βραβείο αφού θα είχε πρώτα επιτελέσει έργο. Έχει κάνει πράγματα που αποδεικνύουν την αλλαγή που προτίθεται να φέρει, αλλά δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί στο πως θα αντεπεξέλθει στους εξωγενείς παράγοντες που ίσως φέρουν εμπόδια στην πολιτική του. Δεν έχει προλάβει να αποδείξει πως όντως προτίθεται και σε βάθος χρόνου να αποκαταστήσει τις διεθνείς σχέσεις με τις πράξεις του. Αν δεχτούμε αυτή την αμφιβολία, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε την βράβευση από μία άλλη οπτική γωνία. Λειτουργεί ως δέσμευση για τον Ομπάμα. Το κέρδισε για αυτά που έχει δηλώσει ότι θα κάνει. Κανείς δεν θα του το πάρει πίσω αν δεν τα κάνει, αλλά θα χάσει την απήχηση που απολαμβάνει. Ίσως αυτό να αποτελέσει έναν παράγοντα για μεγαλύτερη και πιο εποικοδομητική προσπάθεια εκ μέρους του στο να διασφαλίσει το τέλος του μιλιταρισμού και του αφοπλισμού. Ακόμα και αν είναι άδικο για κάποιους από τους υποψηφίους που μάχονται εδώ και χρόνια για την διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ειρήνης, ο Ομπάμα είναι εκείνος που έκανε τη διαφορά, εν συγκρίσει με τους προκατόχους του. Αν τελικά φανεί συνεπής στις δηλώσεις και τα αρχικά του σχέδια, κανείς δεν θα αντιδράσει. Αν όχι, θα έχει ένα βραβείο στο ράφι του και καμία ανταπόκριση από όσους αρχικά τον στήριξαν. Τι θα επιλέξει να κάνει;

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΟΥ ΟΔΗΓΟΥ

της Νέλλης Παπαδοπούλου

Λίγες μόνο ημέρες είχαν περάσει από τότε που απέκτησα το δικό μου αυτοκίνητο και το πρώτο κάλεσμα για έξοδο εκτός των συνόρων της περιοχής μου δεν άργησε να έρθει. «Τι λες, πάμε Φάληρο;» Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ σε μία συνάντηση με φίλους και, όπως ήταν αναμενόμενο, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Ως εδώ όλα καλά…

Βέβαια, υπήρχε ένα μικρό, ένα τόσο δα προβληματάκι. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η σχέση μου με το αυτοκίνητο περιοριζόταν στο να αγναντεύω δροσερά αγοράκια και στο να αλλάζω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Η μάχη για την κατάληψη της θέσης του συνοδηγού, ήταν πάντοτε σκληρή. Πολλές φορές χρησιμοποιήθηκαν δόλια και ανήθικα μέσα, όπως αυτό του χρηματισμού. Από δρόμους, δεν ήξερα τίποτα. Πως θα πήγαινα εκεί; «Έλα, είναι εύκολο, θα βγεις Εθνική και έφτασες.». Τα πρώτα τηλέφωνα έγιναν, αλλά είχα την αίσθηση πως δεν είχαμε συνεννοηθεί καλά.

Το ένιωθα πως εάν έστριβα αριστερά, σίγουρα δεν θα πήγαινα προς Φάληρο. Ωστόσο, είπα να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Και έστριψα αριστερά… μοιραίο λάθος! Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν πήγαινα προς Φάληρο. Ο πανικός, που θα το τονίσω δεν είναι καλός σύμμαχος, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του. Λογικό βέβαια όταν αρχίζεις να κινείσαι στην Εθνική αντικρίζοντας παντού πινακίδες με την ένδειξη προς Λαμία. Δεν μπορούσα να σκεφτώ σωστά και απλώς συνέχιζα… Τι θα πάρω να πω στους δικούς μου; Ελάτε να με βρείτε κάπου στη Λαμία; Ως μόνη λύση, τότε, φάνταζε η εύρεση κάποιου μπουζουξίδικου, ώστε να μπορέσω να προσδιορίσω το χιλιόμετρο!

Ευτυχώς, ίσως και από φόβο πως θα αναγκαζόμουν να πέσω τόσο χαμηλά και να τους πάρω τηλέφωνο, έκανα την πρώτη σωστή κίνηση. Βγήκα από την Εθνική και μπήκα ξανά στο ρεύμα για την επιστροφή. Ήμουν έτοιμη να γυρίσω σπίτι. Οι δρόμοι έμοιαζαν γνώριμοι αλλά δεν μπορούσα να ησυχάσω. Αφού το έβλεπα όμως, δεν το είχα. Όχι εκεί εγώ. Γιατί να μην προσπαθήσω ακόμη μία φορά;

Αυτό που ακολούθησε, δεν μπορώ να το περιγράψω. Ο λόγος; Απλά δεν κατάλαβα ποτέ που βρέθηκα. Περιοχές χωρίς φώτα, χωρίς αυτοκίνητα. Ο εφιάλτης μου έμοιαζε να μην έχει τέλος. Βέβαια, δεν έμεινα για πολύ μόνη μου.

Σε ένα από τα φανάρια που σταμάτησα μετά από αρκετή ώρα, η οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου κατέβηκε με σκοπό να με ρωτήσει πως θα βγει στην Αθήνα. Είχε πετύχει διάνα! Κι εγώ ακριβώς το ίδιο αναζητούσα… Από το σημείο εκείνο ξεκίνησε η κοινή μας πορεία. Οι δρόμοι μας χώρισαν αρκετή ώρα αργότερα, χωρίς φυσικά να έχουμε πετύχει το στόχο μας. Το κέντρο της Αθήνας απείχε πολύ από το σημείο όπου είχαμε βρεθεί.

Ωστόσο, τέλος καλό, όλα καλά. Παράτησα το αυτοκίνητο στην Ομόνοια, πήρα 12 τρόλεϊ, 4 λεωφορεία και ένα ταξί….και έφτασα στο σπιτάκι μου. Σε αυτό το σημείο μου δίνεται η ευκαιρία να ευχαριστήσω όλους τους οδηγούς που έχω συναντήσει, ούσα αποπροσανατολισμένη, και με έχουν βοηθήσει να βρω την άκρη μου. Ραντεβού στα φανάρια!

ΤΟ ΕΞΙΣΤΟΥΑΡ ΕΝΟΣ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΟΣ

της Σοφίας Σπίγγου

Όλα ξεκίνησαν το μεσημέρι της 4ης Οκτωβρίου, καθώς ο καφές κυλούσε στις ξενυχτισμένες φλέβες μου, στη βροχερή πλατεία της Κέρκυρας. Έκανα όνειρα για το τέλος που θα έμπαινε στα χρέη του κινητού μου. Είχα βάλει στοίχημα 200 ευρώ για τη διαφορά μεταξύ των 2 μεγάλων κομμάτων. Είχα στοιχηματίσει στις 4,5 μονάδες και ο αντίπαλός μου – κατά τύχη και πατέρας μου- στις 6,5. Οι πληροφορίες μου μέχρι εκείνη την ώρα, μου έδιναν την αίσθηση ότι μπορούσα και να κερδίσω. Δύσκολα μεν αλλά υπήρχε περίπτωση. Και βγαίνουν τα polls και δίνουν 7 μονάδες... και η ώρα φτάνει 12 το βράδυ και εγώ έχω φυγαδευτεί από το νησί με τις μονάδες να έχουν αγγίξει τις 10, τα μαλλιά μου να θυμίζουν Aretha Franklin από την υγρασία και το γέλιο του «μπαμπά» να ηχεί ακόμη στα αυτιά μου. Γυρίζω στην Αθήνα, ακούω μόνο βραχνές φωνές, βλέπω στενοχωρημένα πρόσωπα, απογοητευμένους όλους τους στενούς μου φίλους. Δέχομαι τηλεφώνημα για να ακούσω τους πανηγυρισμούς στην Ιπποκράτους.


Δευτέρα κάτι έχω…

Ξημερώνει η Δευτέρα και δεν έχω με ποιον να πάω για καφέ. Το βράδυ το μάτι μου πέφτει στην «Ανατροπή». Η Πιπιλή απαιτεί συγγνώμες, ο Τσιτουρίδης κατηγορεί το σύμπαν, ο Βαρβιτσιώτης προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες και ένας γνώριμος ήχος, ένα ενοχλητικό βουητό. Ποιος άλλος από την Κατερίνα Παπακώστα, που αν και πίστεψα πως γλιτώσαμε, την άκουγα και την έβλεπα για μέρες ολόκληρες σαν να μην υπήρχε άλλος να βγει να μιλήσει. Και όπως κάθε φεστιβάλ, έτσι και το συγκεκριμένο, διήρκησε ένα σεβαστό αριθμό ημερών.

Αφού τα είπαμε όλα -μα στην ουσία τίποτα- ήρθε η ανακοίνωση της ημερομηνίας του συνεδρίου. Ο μαέστρος έδωσε το έναυσμα και τα όργανα άρχισαν να παίζουν. Το πρώτο βιολί φώναζε ότι χρειάζεται πρώτα να γίνει διάλογος, να δούμε τα λάθη μας και στη συνέχεια να εκλέξουμε πρόεδρο. Το φλάουτο υποστήριζε πως αυτό μπορεί να γίνει αργότερα. Η άρπα διαφωνούσε με την διαδικασία εκλογής προέδρου. Το τσέλο συμφωνούσε με την άρπα αλλά όχι εντελώς. Και από ορχήστρα των χρωμάτων, έγιναν κλαρίνα σε πανηγύρι (όχι πως έχω κάτι με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο), που φώναζαν όλα μαζί για τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Όταν μιλάμε για ορχήστρα και όχι για κουαρτέτο εγχόρδων, το κάθε όργανο έχει τις δικές του νότες. Αν έπαιζαν όλα τις ίδιες νότες, την ίδια στιγμή θα ήταν μονότονο και σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα ήταν, ούτε στο ελάχιστο, ενδιαφέρον. Κάπως έτσι μοιάζει και η απόλυτη σύμπνοια απόψεων ως προς την ιδεολογία του κόμματος. Ενδεχομένως, αυτό συμβαίνει εξαιτίας της έλλειψης διαλόγου, πράγμα που σημαίνει πως διαφωνούν αλλά δεν το εκφράζουν. Από την άλλη πλευρά, εάν πράγματι συμφωνούν πλήρως, αυτή η μονολιθικότητα απόψεων μοιάζει παράλογη για ένα κόμμα, το οποίο αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες μέλη.

Το κουπόνι

Αν έχεις χρήματα για σκόρπισμα ή θέλεις να ζήσεις τις μεγάλες στιγμές που έζησα κι εγώ… μπορείς να στοιχηματίσεις στο ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ. Και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν σε δελεάζει, μπορείς απλά να μου προτείνεις σε ποιον να στοιχηματίσω, μετά τη σύντομη παρουσίαση που ακολουθεί.

ΙΩΝΙΑ ΧΑΝΙΩΝ

Η πρώτη που δήλωσε υποψηφιότητα, βάζοντας τέλος στην άνευ λόγου αναμονή, ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη. Κάπου στο βάθος του μυαλού μου την είχα κατατάξει ως φιλελεύθερη. Και αρχίζει να μιλάει για κοινωνικό φιλελευθερισμό, κάτι που έκαναν εν συνεχεία και οι υπόλοιποι υποψήφιοι. Και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός είναι κάτι σαν τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό;;; Τα είχα στο μυαλό μου ως σχεδόν ταυτόσημες έννοιες. Προτείνει κάτι διαφορετικό από την ήδη υπάρχουσα ιδεολογία του κόμματος;; Στο τέλος επειδή είμαι και άσχετη μπερδεύομαι. Καταφεύγω στον προσωπικό μου Μανδραβέλη για να μου δώσει τα φώτα του. Και τελικά καταλήγω στο ότι το «κοινωνικός», είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, προκειμένου να ακούγεται λιγότερο αντιλαϊκή, η παρεξηγημένη μέχρι σήμερα λέξη, φιλελευθερισμός.

Με την αρχική της δήλωση μοιάζει να φοβάται να βγει σε ανοιχτή διαδικασία. Την επόμενη ημέρα το αποσαφηνίζει κάπως στο δελτίο του mega. Στο μεταξύ έχω πάρει μαθήματα γραμματικής από τον Πρετεντέρη σχετικά με τη διαφορά του «είτε…είτε» και του «και…και». Το πρόβλημα του δημοσιογράφου ήταν η διατύπωση. Κατ’ εκείνον η δήλωση «Θα είμαι υποψήφια είτε στο συνέδριο, είτε σε ανοιχτή διαδικασία», αλλάζει εάν τα «είτε» αντικατασταθούν από «και». Πράγμα αληθές, αν και η ίδια διευκρίνισε πως θα είναι υποψήφια σε οποιαδήποτε διαδικασία εκλογής προέδρου.

Η Dorabak έχει ροή στο λόγο της και αρκετές φορές ίσως πείθει με τα λεγόμενά της. Ωστόσο αδυνατώ να καταλάβω αν είναι πράγματι ικανή ή έχει απλώς μία εξαιρετική ομάδα πίσω της και ένα πολύ καλά οργανωμένο γραφείο. Θα κλείσω την αναφορά αυτή, κλέβοντας την ατάκα ενός σοφού και βαθιά γέρου φίλου. Έχω ακούσει για κοινωνική ευθύνη, για εταιρική ευθύνη, για προσωπική ευθύνη αλλά πότε για οικογενειακή ευθύνη. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα;;;


ΠΑΓΓΟΡΤΥΝΙΑΚΟΣ

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος εμφανίστηκε την επόμενη ημέρα με φόντο την Ακρόπολη, τα ξαδέλφια των περιστεριών που είχαν καθίσει στο τριχωτό της κεφαλής του Καρατζαφέρη και την εθνική σημαία. Γιατί είμαστε και πατριώτες. Μέσα από το σκηνικό του τσαντιριού, ο άνθρωπος που έκανε προτεραιότητα το σιντριβάνι δήλωσε: «Όλα αυτά τα χρόνια, πολιτεύομαι χωρίς προσωπικούς μηχανισμούς, χωρίς παρασκήνιο. Δύναμή μου εσείς, η κοινωνία. Από εκεί προέρχομαι, από εκεί αντλώ την έμπνευσή μου. Η δύναμη να συσπειρώνω ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, να συνθέτω, να δημιουργώ νέα δεδομένα στο δημόσιο βίο της πατρίδας μου.». Με έντονες κινήσεις των χεριών, ως άλλος 50 cent, κάλεσε τους οπαδούς του κόμματος να τον στηρίξουν. Το αν έπεισε δεν το στοιχηματίζω, καθότι καμένη από προηγούμενο στοίχημα, σίγουρα όμως τον ευνοεί η εκλογή από τη βάση. Σε περίπτωση πάλι που δεν εκλεγεί, έχει κερδίσει μία υποψηφιότητα για τα mtv awards απέναντι στους πιο σκληρούς ράπερς.


ΕΡΜΗΣ ΛΑΓΚΑΔΑ

Στο άκουσμα της υποψηφιότητας Ψωμιάδη η πρώτη σκέψη είναι «λαγός». Στην επισημοποίηση της υποψηφιότητας Ψωμιάδη η πρώτη σκέψη είναι χαμός. Στη δήλωσή του, δίνει βαρύτητα στο γεγονός υποτίμησης του ΓΑΠ, ο οποίος σήμερα πλέον κυβερνά τη χώρα. Το ενδεχόμενο να συμβεί το ίδιο με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη ακούγεται τόσο απειλητικό που έχω αρχίσει ήδη να σκάβω το λαγούμι μου με στόχο να φτάσω στο κέντρο της γης και να κρυφτώ. Να κρυφτώ βαθιά και να μη με αγγίζει τίποτα. Η αλήθεια είναι πως η κριτική μου στο συγκεκριμένο πρόσωπο δεν είναι πολιτική. Ωστόσο δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς πρεσβεύει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Πέραν των δηλώσεων του για το Σκοπιανό, οι εικόνες που έρχονται με αστραπιαία ταχύτητα στο μυαλό μου, είναι από εμφανίσεις του στη Φαίη Σκορδά, τη Χριστίνα Λαμπίρη, τη Βάσια Λόη και τα καλλιστεία του Ant1. Και δεν το αναφέρω με σκοπό να υποτιμήσω καμία από τις προαναφερόμενες εκπομπές, παρά μόνο γιατί η συμμετοχή του σε αυτές δεν αφορούσε τη διατύπωση πολιτικών θέσεων και απόψεων.


ΠΑΜΙΣΟΣ

« Και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό. Ενότητα. Ενότητα στην κορυφή του κόμματος χωρίς υπονομεύσεις.», τάδε έφη Αντώνης Σαμαράς. Ήμουν 8 χρονών τότε μα έχω κάτι μνήμες που μου λένε πως δεν ήταν ακριβώς οπαδός της ενότητας. Για την ακρίβεια το κόμμα που είχε δημιουργήσει μου άρεσε πολύ ως παιδί γιατί είχε πολύχρωμο σήμα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αλλά μην κατεβαίνεις με τη σημαία της ενότητας όταν πρώτος την είχες πάρει και χοροπηδούσες πάνω της.


Και τώρα οφείλω να διηγηθώ το τέλος της ιστορίας του στοιχήματος των εκλογών. Όπως ήταν αναμενόμενο σε περίπτωση ήττας, όπως και συνέβη, δεν μπορούσα να καταβάλλω το τίμημα. Ο σατανικός μου αντίπαλος με πήρε από το χέρι, ντυμένη σαν σαλατικό και με οδήγησε μπροστά σε κάμερα κερκυραϊκού καναλιού να πανηγυρίζω στο εκλογικό κέντρο πράσινου υποψηφίου. Δεν πτοούμαι. Θα ξαναβάλω στοίχημα, ακούγοντας πιο προσεκτικά αυτή τη φορά…